Het is een trend: The Bucketlist. We hebben het over een lijst die je aanlegt met dingen die je nog wilt doen voordat je sterft, omdat je er nu geen tijd, geld of wat dan ook voor hebt. Een lijstje voor later dus.
Wat ik mij afvraag is waarom je de dingen die je wilt doen, zou willen uitstellen tot later? Het is naar mijn mening een vorm van uitstelgedrag waar je behoorlijk spijt van kunt krijgen. Omdat je tijd ‘op’ is. Omdat je fysiek misschien niet meer kunt wat je nu kunt. Omdat het leven noch maakbaar, noch planbaar is. Omdat ‘live is what happens while you’re busy making other plans’
En hoeveel onrust kan zo’n lijstje geven? Want hoe meer leuke, goede, spannende, interessante, mooie, gave dingen we om ons heen zien, hoe onrustiger je kunt worden om dat óók allemaal te willen (lees ook eerdere blogs over FOMO). Ik zou er gek van worden. Gek van al-die-te-ondernemen-dingen die weer op een to-do-list staan. Wat is er mis met wat te wensen te houden? Wat is er mis met lezen of kijken naar de dingen die je mooi vindt?
Het leven is keuzes maken. Links af of rechts af. Er is geen goed of fout daarin, het is slechts een ander pad dat je kiest. Een pad dat jou brengt naar wat voor jou nu belangrijk is, of in de zeer nabije toekomst wordt. Een keuze waar je tijd en wellicht ook geld voor wilt reserveren. Leef er naar toe. Maak een plan op hoofdlijnen en werk dat uit. Door deze concrete stappen geef je richting en focus. Worden allerlei bijzaken minder belangrijk en hoeven dus niet op een toekomstig lijstje te worden gezet. Voor mij werkt dit heel goed. Het is een balans tussen doelgerichte actie, dromen in een stoel en op zijn tijd een spontane actie. Niks bucketlist voor de toekomst. Geniet van het nu. En mocht je na het lezen van dit blog denken: joa, joa je hebt mooi praten, dan bestaan er pagina’s zoals ‘mijn bucketlist’ waarin je je toekomstige acties kwijt kunt. Aan jou de keus.
Ik wens je een zinvrije zondag.