Het is zo’n luie zondag in oktober waar niets duidt op herfst. Zelfs geen naderende herfst. De temperaturen tikken nog steeds waarden aan van ver boven de twintig graden en het leven lijkt voort te kabbelen in een eeuwig aanhoudende zomer.Een enkele weersdip die werd aangegrepen om de houtkachel te stoken, werd direct afgestraft met tropische temperaturen in huis.
Gekkie. Kachels stoken doe je in de herfst. Je kunt wel anders wensen, zoals temperaturen die naar beneden vliegen, regen die als stalen hekken naar beneden klettert, maar afdwingen kun je de herfst niet en zeker niet door het aanmaken van de kachel.
Dus genieten we van een zondag waar niets moet en alles mag. Waar de zon speelt met de wind. Waar de wind achter blad aan blaast als spelen de blaadjes het hard-to-get met een uitbundigheid alsof zij niet hun laatste minuten slijten, voordat zij de grond aantikken.
Mijmerend volg ik het spel van de wind en laat ik mijn gedachten op de vrije loop. Het is nu dat ik me realiseer dat wanneer je hoofd leeg is, je het moment van mindfulness hebt bereikt.
Liefs, Méri.
Mericuleus 