Ochtendritueel

Het is een vast ochtendritueel wanneer we in Italië zijn: een snel ontbijtje ‘al banco’, staand aan de bar.

Bezocht door truckers, handelaren en ander lokaal volk, is onze favo koffiebar onzichtbaar voor een doorsnee toerist. Verscholen onder een paar pijnbomen langs de doorgaande weg, staat een verouderde keet. De bronskleurige ramen en deuren verraden een jaren ‘60/‘70-stijl en zo ook is nog de inrichting.

Gerund door een paar hardwerkende vrouwen is deze bar van 05:00 tot 19:00 continu open. Om de chauffeur die langskomt een caffè te kunnen bieden. Of iets zoets. Of gewoon een koud biertje.

Ook voor degene met weinig tijd is er een eigen variant van een caffè da portare via, om mee te nemen. Een trechtertje wordt op een leeg, schoongemaakt flesje frisdrank gezet om het zwarte goud in over te gieten. Verpakt in een papieren bruine zak blijft de koffie nog even warm. Het is een prachtig voorbeeld van slim en duurzaam.

Terwijl wij nippend van onze caffè genieten, maak ik op een goede dag de eigenaresse het oprechte compliment dat haar caffè de beste uit de hele omgeving is.

Ze kijkt me aan met een veelzeggende blik en zegt slechts: ‘si, lo so, ja, dat weet ik’ en plooit haar stug ogende, verweerde gezicht in haar mooiste lach.

Wij rekenen af en weten dat de tijd zich hier morgen herhaalt. Omdat bij binnenkomst onze caffè en cappuccio al worden gemaakt, omdat ze ons kennen. Het is het beste ochtendritueel dat wij ons kunnen wensen.

Liefs, M.

Goed geregeld op het strand?

Vakantie in Italië tijdens fase 3

The place to be voor veel toeristen en Italianen is het strand. Het is een gegeven dat iedereen die tijdens de warme zomermaanden de verzengende hitte in de stad kan ontvluchten, dat doet. Ook nu.

Wat moet en wat mag

Uiteraard gelden ook voor de stranden de gemeentelijke restricties. Er wordt onderscheid gemaakt tussen de vrije stranden en de privé-stranden die geëxploiteerd worden.

De vrije stranden

Op dit vrije strand mogen in totaal 15 plekken worden bezet, zoals aangegeven op het bord. Een duidelijke uitleg over de onderlinge afstand die in acht moet worden genomen staat in verschillende talen aangegeven

Afgelopen weekend was het voor het eerst druk en we moeten zeggen dat ook op het vrije strand de mensen zich netjes aan de voorschriften hielden zoals aangegeven op de borden.

Prive-strand/Lido

Ons favoriete stekje is een ‘beachclub’ met goede voorzieningen, zoals douche, toilet, ligbedjes en een super restaurant.

Ook hier kregen we bij ons eerste bezoek de intake met het noteren van naam en telefoonnummer. Op dag twee wisten ze onze naam en op dag 3 hoefden we al niets meer te zeggen.

Ook hier voorschriften

Waarschijnlijk wordt deze plek vooral bezocht door Italianen, gezien de keuze van de taal. Voor ons geen probleem en voor wie de taal niet of onvoldoende machtig is, lijkt het mij dat de pictogrammen duidelijk genoeg zijn (en in principe niet anders dan bij restaurants of winkels).

Zoals gezegd het afgelopen weekend was erg druk, en de uitbaters waren zichtbaar blij met de klandizie. Door de week is het echter nog erg stil en vinden wij het strand super Corona-proof 😉

Er staan twee rijen met bedjes. De horizontale afstand tussen de parasols is 3,60 m. Twee bedjes zijn 1,60 m. dus er is een nette ruimte van twee meter tussen elke plek. De ruimte tussen de twee rijen bedraagt van parasol tot parasol 5 meter. Ook hier is er alle ruimte.

Op mijn vraag of ze nog veel bedjes hebben moeten ‘inleveren’ met de nieuwe opstelling werd instemmend geantwoord. ‘Ze staan in de opslag, wachtend op betere tijden’.

Wij gunnen deze mensen een goed seizoen. Mocht je in de buurt van Sperlonga komen dan kunnen we je http://www.base41.it/ van harte aanbevelen. Voor surfers en zeil-liefhebbers is er materiaal te huur voor onvergetelijke momenten in deze prachtige baai. Vermeldenswaard is dat hier al voor het 25e achtereenvolgende jaar een Blauwe Vlag wappert. Dat is een prestatie hoor!

Tot slot: Ik weet niet hoe in Nederland wordt omgegaan met de verordeningen aan de kust, maar complimenten hoe in Italië, lees Sperlonga, de maatregelen zijn geïmplementeerd. Deze verdienen alle lof en wekken vertrouwen.

En ja, we zien mensen op het strand elkaar aanraken, een knuffel geven en genieten van elkaars gezelschap. Ook de dagelijkse ‘box’ van Romeo voor zijn amici Olandesi hoort daar bij. Zoals eerder gezegd, in de ruimte die er is pakt ieder wat hem past. En dat is goed.

Liefs, M.

Kamperen op de (tot voor kort) grens van rood risicogebied

“Het zal allemaal goed komen.” We kennen de woorden uit de pers, woorden die de afgelopen maanden zo vaak zijn geciteerd. Deze krachtige woorden die hoop uitspreken in een door Corona getroffen gebied sieren de spandoeken die we onderweg tegenkomen op weg naar onze camping. De camping bevindt zich op de rand van het stadje Fondi; een tot voor kort door code rood geïsoleerde gemeente terwijl de omliggende stadjes hun status oranje behielden. Het is hier niet makkelijk geweest, getuige de verhalen van één van de medewerkers van de camping.

Onze agricampeggio telt pakweg 24 plaatsen onder een dak van olijfbomen. Een piccolo paradiso, ingesloten in een landbouwgebied tussen zee en een meer. Alles wat vliegt of kruipt hebben we als medebewoners op de camping. Zij zijn de enige wezentjes die zich van de hele Coronashizzle niets aantrekken.

Inchecken

Achter een mondkapje inchecken op een camping is een voor ons nieuwe ervaring. Toegang werd pas verleend nadat buiten de poort onze temperatuur thermisch werd gemeten met een soort pistool op je voorhoofd gericht. Gelukkig zijn we beiden gezond en mogen we verder komen voor de incheck. Nadat we de handen gedesinfecteerd hebben moet er een verklaring worden ondertekend waarin we bevestigen ons aan de uitgelegde maatregelen te zullen houden.

Wat we aantreffen

Ondanks het geringe aantal plaatsen zijn er door ‘lo staff’ goede en zichtbare maatregelen getroffen om het risico dat het virus op de camping komt en daar losgaat, zo weinig mogelijk kans te geven.

De instructies

De instructies zijn duidelijk opgesteld in het Italiaans en Engels inclusief sprekende pictogrammen op niet te missen plastic borden. De instructies en maatregelen zijn als volgt:

• Gebruikte mondkapjes en handschoenen mogen niet bij het grijs afval maar moeten in een speciale afvalcontainer worden weggegooid.
• Bij alle kranen staat een spuitbus voor ontsmetting (zowel voor als na gebruik !)
• Idem dito bij de afvalcontainers op het milieupleintje. Zorg voor een schone greep vooraf en laat veilig schoon weer na.
• Dagelijks worden de oppervlakten rondom de natte gebieden zoals douche, wc en afwas bakken gedesinfecteerd.

Al met al was de afweging voor deze camping voor ons een bewuste (we komen hier al een paar jaar), temeer daar we niet van grote campings gecharmeerd zijn. Dat is een persoonlijke keuze.

Bovendien doet de eigenaar er alles aan om de gasten een zo veilig maar ook zo fijn mogelijk verblijf te bieden.

Heel voorzichtig zien we om ons heen hoe mensen de draad van het leven weer oppakken. De teugels worden gecontroleerd gevierd en ieder pakt daarin de ruimte die voor hem of haar het beste past.

Andrà tutto bene!

Liefs M.

Traceerbaar uit eten

In een land waar het leven zich op straat afspeelt, zijn terrasjes, bars en restaurants nauw verweven met het dagelijks bestaan.

In Nederland weten we onder welke omstandigheden de horeca haar deuren voorzichtig heeft mogen openen. We zijn dus benieuwd wat we hier in Lazio aan aantreffen.

Rust als een zomerdeken

Vooropgesteld dat het toerisme (voor de Italiaanse ondernemers hopelijk!) nog op gang moet gekomen, is het door de bank genomen rustig te noemen. Italianen die binnen hun landsgrens reizen zien we volop, maar de buitenlandse kentekenplaten schitteren door afwezigheid. Rust ligt als een warme deken over de schijnbaar slapende steden.

Één meter ruimte

Het valt op dat op terrasjes geen linten zijn gespannen zoals we in Enschede zien, of dirigerend personeel voor intake of controle op hygiëne. De ruimte tussen de tafeltjes is een meter (in de provincie Latina in de regio Lazio). En dat is prima.

Het mondkapje draag je bij aankomst op het terras en dat mag je afdoen als je zit. Vervolgens ruim je het netjes op, want op tafel laten liggen is niet toegestaan! Voor een bezoek aan het toilet, met andere woorden dat je door de zaak heen loopt, draag je ook je mondkapje. Het overkwam ons dan ook regelmatig dat we zeiden: ‘de mondkapjes! heb jij die bij je?!’ Inmiddels zitten in alle tassen en ook in de auto sets van mondkapjes.

Het reinigen

Het reinigen van de tafeltjes lijkt niet veel anders dan vòòr COVID-19, wellicht omdat van je wordt verwacht dat je de hygiënemaatregelen bij aankomst in acht hebt genomen. Reinigen betekent dus dat er een lap over tafel gaat en dat is ‘t. Of het voldoende is? Geen idee, maar wij vinden het prima zo.

De bediening op een terras loopt met mondkapjes voor. Continu. We hebben met deze mensen te doen, want het is warm achter het masker. Bovendien maakt het de conversatie lastig, en wordt het merendeel herhaald wat weer voor de besteller lastig is, om te verstaan wat de ober herhaalt. Volg je me nog?

In het restaurant gelden zelfde maatregelen als buiten, met één groot verschil. Je moet je registreren zodat je traceerbaar bent. Ik vind dat een goede maatregel en degenen die zeuren over misbruik van je gegevens moeten eens nadenken over hun gebruik van Facebook, Twitter, Instagram of Google.

Om het plaatje compleet te maken hebben we de app Immuni gedownload. Daarmee hebben we ons onderdeel van het systeem gemaakt. En dat is voor ons,in tijden van vakantie gedurende Corona, het minste dat we kunnen doen.

Lieve groet, M.

Vandaag gaf ik een hand

Vandaag gaf ik een oude man een hand.

We hadden een gesprek, hij zonder mondkapje en wij mèt.

Vandaag was er even geen afstand.

Hij telde minstens 70 jaar en was kwiek en energiek.

Vandaag was vriendschap en begrip.

Het ongemak toen hij zijn hand uitstrekte en ons aankeek.

Vandaag was gewoon dichtbij.

De twijfel die mij overviel liet ik los.

Los van alle moeten en niet mogen.

Vandaag gaf ik een hand.

Het zou niet bijzonder mogen zijn.

Liefs, Meri.

Mondkapjes en winkelen in Italië

Hoe snel veranderingen kunnen gaan, laten de maatregelen als gevolg van het COVID-19 virus duidelijk zien. Het dragen van een mondkapje in Italië is in no time algemeen goed geworden. Net zoals het desinfecteren van je handen voordat je een winkel, bar of restaurant binnengaat.

Het is verplicht om een mondkapje te dragen en je handen te ontsmetten bij de ingang.

Op een tafeltje of een poot staat een fles desinfectie, soms aangemoedigd door een opschrift om te gebruiken maar vaak ook als stille getuige van een maatregel waarvan het gebruik als bekend wordt aangenomen.

Opvallend genoeg ontbreekt mandjes-aanreikend- personeel in winkels. Op het raam staat vaak aangegeven met hoeveel mensen je naar binnen mag en daar houden de mensen zich aan. Je mag gewoon een muntje in je winkelwagen doen, of een mandje pakken waar soms een doos met handschoenen naast staat. Het is opmerkelijk te noemen hoe rustig de mensen met deze veranderingen omgaan.

De plastic ‘hoestschermen’ zie je in bijna alle winkels. Een bestickerde looprichting of met lint afgezette terrasdelen ontbreken volledig (alleen de apotheek had een paar vloerstickers). Je zou het een intelligente naleving van de maatregelen kunnen noemen.

Nog een verschil.

Waar in Nederland betalen met pin ernstig wordt geadviseerd zien we hier (in Lazio) dat contant geld nog steeds de voorkeur heeft boven pin. Hey, this is Italy. Sommige zaken veranderen gewoon niet.

Wordt winkelen er minder leuk door? Om eerlijk te zijn: wel wat warmer. En omdat het nog niet in ons ‘systeem’ zit, vergeten we het omdoen van het kapje nog wel eens. Voor ons ongemakkelijker dan voor de winkelier. En ook dat laat zien hoe chill de mensen met de situatie omgaan.

Vind je het leuk om onze ervaringen te volgen? Dan vertel ik je nu dat ik in een volgend blog aandacht zal schenken aan uit eten gaan en ook de maatregelen op de camping komen aan de orde.

Tot slot : het zijn onze ervaringen en onze bril waardoor we zo objectief mogelijk naar Italië kijken. De keus om wel of niet naar Italië te gaan ligt volledig bij jezelf. Dat wilde ik nog even kwijt 🙂

Doe veilig en blijf gezond.

Cari saluti, M.

To go or not to go

Het was een no-brainer. Het wachten was slechts op het open gaan van de grenzen om naar Italië af te reizen, zo hadden we het besloten en zo zouden we het gaan doen. Punt.

De achterliggende gedachte was en is nog steeds dat het in ons kleine landje ook wel eens heel druk kan worden met alle thuisblijvers en dat je ook in Nederland gewoon met je gezonde boerenverstand je aan de afgekondigde maatregelen moet houden. Dus waarom dan niet je vakantie vieren gewoon over de grens. Zoals altijd.

De reacties op ons besluit waren ronduit wisselend te noemen en bevatten vooral het ‘te risicovol’, hoe durf je? want Italië ja juist Italië met al die besmettingen en enorme sterftecijfers. Ga je dan in vrijwillige quarantaine als je terugkomt?! ‘Wij blijven in Nederland hoor, want je weet het toch? support your locals. Wij wel….’

Het lijkt het nieuwe adagium voor de thuisblijvers die vertellen dat ze voor staycation kiezen. De risico’s niet bewust opzoeken…. Een jaartje dicht bij huis dat helemaal niet erg is. De vraag waarom wij ervoor kiezen om naar Italië te gaan, die wordt niet gesteld. Hoe jammer.

Op onze rit door Duitsland en Oostenrijk zijn we welgeteld twee medelanders tegengekomen, weliswaar in Duitsland maar toch.

Vervolgens zijn we, in de de bijna 800 km autostrada die we in Italië hebben we afgelegd, welgeteld nul andere Nederlanders tegengekomen. Heel bijzonder.

We gaan het beleven: drie weken Italië aan het begin van het openstellen van de landsgrenzen na de eerste golf van het COVID-19 virus. Ja, het zal anders worden dan in voorgaande jaren, maar met gezond verstand en respect voor de hier geldende hygiënemaatregelen gaan we er gewoon een mooie tijd van maken. Want vergeet niet dat de mokerslag die hier heeft plaatsgevonden, diepe wonden in de hele samenleving heeft geslagen.

Op onze beurt zullen we nog vaker kiezen voor kleinschalig, lokaal. Dat is ons steentje dat wij zullen bijdragen aan het land dat we gerust ons tweede vaderland durven te noemen. Verder kijken we door een zo objectief mogelijke bril om onze verhalen met jullie te delen. Dat gaan we ook doen.

Daarmee is onze reis net als in een goed huwelijk: we houden niet alleen in goede tijden van Italië en sluiten al nooit de ogen voor wat er onderhuids gebeurt. Maar in dit zo getroffen land willen we juist met onze komst laten zien dat het allemaal goed zal komen.

Liefs, M.

De ouderwetsche slager

Misschien is Covid-19 voor mij wel de trigger om de kleine buurtslagerij vaker te bezoeken. Of is het toch dat latente gevoel van onbehagen wanneer ik opnieuw een stuk – in plastic verpakt – waterig supermarkt vlees in m’n zorgvuldig…? gereinigde winkelmandje leg? Het zwarte plastic bakje met het zompige luiertje onderin om het ‘vleesvocht’ op te vangen staat me tegen. De ingrediënten op stickertje achterop nog meer. (Waarom is er zetmeel en suiker toegevoegd aan mijn vlees?!) En als je eisen stelt aan de kwaliteit van je voeding, steun dan vooral de lokale ondernemer, hij verdient het. Zo ook onze ouderwetsche slager.

Deze kleine, lokale ondernemer is van een uitstervend ras. Met vrouw en zonen wordt het bedrijf gerund. Aan de muur hangen een aantal oorkondes uit begin 2000, er staan een paar potten Hak op een plank en verse eitjes worden wekelijks geleverd.

Achter de toonbank staan twee grote hakblokken met stukken vlees die ter plaatste ontbeend of ontvliesd worden. Gehakt wordt gedraaid waar je bij staat en je biefstukjes en filetlapjes op verzoek afgesneden nadat eerst de messen zijn geslepen met een aanzetstaal.

Het moment dat je door de deur naar binnenstapt, maak je een reis door de tijd en beland je in pakweg de jaren 70. Sober en een beetje sleets oogt deze slagerij. Gewoon een onopvallende zaak in een onopvallend buurtje.

In de winkel heerst rust want door alle maatregelen rondom het Coronavirus mogen er max. 4 klanten naar binnen. Buiten wacht de rest, rustig pratend met elkaar. De slagers hebben geen haast. Broodbeleg wordt vers afgesneden en kunstig in een papieren zak gevouwen. Met volleerde hand wordt een slag in de verse worst gedraaid en in een plastic zak (ja, dat dan weer wel) geschoven, waar eerst de lucht wordt uitgeperst voordat er een fraai gedraaide knoop in wordt gelegd.

De kalme en zekere bewegingen van de mensen achter de toonbank stralen een rust uit die als een luie deken over je heenvalt. Hier geen schreeuwende weekaanbiedingen. Geen reclame, noviteiten, fancy recepten. Gewoon eerlijk vlees. What you see is what you get.

Het is het hele plaatje van de met zorg gekozen dieren die geslacht worden. In Italië noemen ze het mooi km zero. Dichtbij huis.

Het is het ambachtelijk slagers vakmanschap wat deze mannen laten zien. De kunst van het zelf worst maken. Je het juiste advies kunnen geven welk stuk vlees je nu voor dat lang garende gerecht nodig hebt.

We moeten die kennis en het vakmanschap koesteren. Daarom lieve lezers is vlees kopen bij een ambachtelijk slager nodig. Voor een beter dieren welzijn, voor het behoud van het vak maar bovenal voor je eigen gezondheid.

Stay safe. Stay healthy. En koop lokaal.

Liefs, M.

Olijfolie proeven?

Lieve volgers,

Dromen, durven, doen. En dat is waar m’n lief en ik mee bezig zijn.

Maar bij die dromen heb ik jullie ook nodig. Want hoe weet je of wat je wilt doen enige kans van slagen heeft? Nou, door te vragen.

Dus hierbij mijn vraag aan jullie: willen jullie de enquête voor mij invullen? Twee minuutjes maximaal kost het van jou tijd om ons verder te helpen.

Doen?

https://www.survio.com/survey/d/L0O2E1Q1R6A4C3F7R

Jullie zijn geweldig 😘

Liefs, M.

Dit is de reden waarom ik brood koop bij de Turkse bakker

Goor hè? Zo’n stuk beschimmeld brood. En laat dit nu precies de reden zijn dat ik sinds kort mijn brood bij de Turkse bakker haal. Omdat het gewoon eerlijk brood is. Vandaag vers, morgen al een beetje droog, overmorgen goed om te roosteren en daarna komt de schimmel. Ik hou ervan. Brood zoals brood bedoeld is. Voor een eerlijke prijs en klandizie voor de bakker. Want je snapt, er gaan ook stukjes baklava mee en een zak Libanees platbrood.

Maar ik dwaal af. Want het punt is die warme bakker. Waar je eigenlijk heel blij van zou moeten worden omdat het er zo lekker ruikt en dat dát een belofte is voor het brood.

Niets is minder waar. Onze buurt Jumbo verkoopt brood van een prijswinnende warme bakker. ‘Mooi’ zul je zeggen want lekker handig onder één dak. Nu moet een supermarkt ingrediëntenoverzichten op hun producten hebben, dus ook op dat broodje van onze warme bakker. En gek hè? Bij de warme bakker zelf hoeft dat blijkbaar niet. Best vreemd eigenlijk als je daar goed over nadenkt. En daar knelt nu precies de schoen. Want van een warme bakker verwacht ik (ja ik weet het, ik heb best wat verwachtingen) tegen beter weten in, een mooi ambachtelijk brood. En ja het brood is vaak knapperig en zacht. Veel te zacht als je het mij vraagt. En dat is het de volgende dag ook en de dag erna en daarna en dan wordt het rond de korstjes een beetje droog. Maar schimmel? Nope.

Mijn laatste broodje warme bakker was dus een melkwit. In de bewuste buurtsuper lag het daar uitdagend te liggen. Zo van: ‘eet mij, eet mij met die verse aarbeitjes in je mand’.

Thuisgekomen keek ik eens naar de prijs en het etiket.

Dit is een melkwitbrood

Euh…. snap jij het nog? Voor mij was het echt de reden om te stoppen met duur brood te kopen. Omdat dit naar mijn mening fabrieksbrood is. Volgeplempt met toevoegingen die in een gezond brood niet thuishoren.

Dus daarom koop ik nu altijd gewoon eerlijk, eenvoudig brood van de Turkse bakker. En die enkele keer dat een stukje overblijft en beschimmeld raakt, dat doet mij beseffen dat brood een dagvers product is. En zo hoort dat.

Met de broodnodige groeten, M.